hayatımda hep kendimi boşlukta hissetmenin güzel olduğunu sanardım. boşluktayım.
hayatımda hiç ölmek istememiştim.

"tuvalette ağlarken ölmek istediğini içinden ve dışından yüzlerce kez söylüyordu. affetmesini istiyordu allahtan kendisini. ölüm.. ölümü bir kelimeyle anlatmaya çalışsaydı, tanıdık derdi. sokakta yürürken yada belki dolmuştan dolmuşa gözlerin çakışmasının anlamı kadar. birbirini tanımayan 2 insan belki bir masaya otursalar 2 kardeşten daha yakın olurlar. insan tanımadığı birine daha rahat açar kendisini. en kötüsüyse tanıdığını sanarak böyle bişey yapması olurdu sanırım. neyse, geri dönelim hikayemize. bir arabanın önüne mi atlasaydı, yoksa eczaneye gidip bir kutu hap mı içse. belki denizin en karanlık olduğu o saatlerde cesedinin bile bulunamayacağı bir ölüm olmalıydı bu. yüzündeki son gülümsemenin görülemeyeceği bir ölüm.
bir daha hiç gülemeyeceğini düşündü. hiç şarkı söyleyemeyeceğini. bunları ölürse değil ama yaşarsa yapamayacağını düşündü. ölümü o kadar istedi ki. ölüm güzel olurdu. gözü karardı, eczaneye gidecekti. parası da vardı. çıktı tuvaletten. ışıklar kapanmış, bina neredeyse boştu. bir adım attıktan sonra açık bir pencere gördü, sokak ışıklarının hafifçe dokundurduğu. pencereden baktı. tam atlamalık boş bir alan. zemin sanmıştı, aslında düz bir çatıydı, kafasından hesap etti 3. kattan ölünür mü diye. 7. kattan atlayan halası aklına geldi, kadının akli dengesi bozulmuş, yarı deli ve sakat. ürperdi. ama korkmadı. sürekli birileri arıyordu, o ise meşgule alıyordu. sonunda kapattı telefonunu. ayaklarını uzattı ve oturdu. birden küçükken gittiği camide hiçbir zaman tam olarak aklına gelmeyen kafirun suresi aklına geldi. okudu, hiçbir tutukluk olmadan. yine ürperdi, ve bu sefer korktu. telefonu yeniden açtı, içindeki tüm mesajları sildi. ve sonra bütün fotoğrafları. fotoğraf makinesine ayıracak zamanı olmadığından etrafında komik ilginç şeylerin hep fotoğrafını çekerdi. bir sürü fotoğrafı. hayattan kırpılmış anı parçacıkları. sildi. o an için aklına gelen bir şarkıyı açtı. tanıdık melodi yüzünde buruk bir gülümseme oluşturdu. gözyaşları soğuk rüzgarla onu üşütüyordu. ama sıcaktı. hala canlıydı.
tükendim, diye düşündü. her hücresine kadar tükenmiş ve ölüm arzusuyla dolmuş. pencerenin iyice ucuna gelmişti. başını eğse, dengesi kaybolurdu. şarkı sürekli arayan birileriyle kesiliyordu. tanımadığı bir numara arıyordu ve babası bir yandan. o mu ki. açtı telefonu. çantasını girişe bıraktığını söyleyen bir arkadaşı. kapat artık diye bağırdı ona. gözyaşları dizlerine, bazıları da biraz sonra atlayacağı yere doğru düşüyordu. sonra babası aramaya devam etti. ve birden aşağısı tamamen aydınlandı. o kattaki ışıklar yanmış olmalıydı. spot ışıkları diye düşündü. gülümsedi. eli babasından gelen aramaya cevap verdi. babasının alo dediği saniye kapattı. hüngür hüngür ağlamaya başladı. ayaklarını ve ellerini duvara ve pencerenin kenarına vurdu. babasıyla öyle çok konuşmak istedi ki. geri aradı. meşguldu. sonra yine babası aradı. 'baba' dedi.
ayağını geriye attı."

hayat daha zor. zor olanı seçmek bir alışkanlık olsa gerek.