Bugün bir kez daha, onun karşısında kendimi ne kadar çok savunmasız hissettiğimi anladım. Annesinden fırça yemiş 5 yaşındaki bir çocuğa dönüşüyorum o olduğu zaman yanımda. Utangaç ve sessiz. Onu sevdiğim için utanıyorum. Onu sevmek utandırıyor beni. Unutmuş gibi yapamıyorum, yapmak istemiyorum. Gözlerimi kaçırıyorum ondan, yüzüne bakamıyorum, utanıyorum. Rahatça gülemiyorum, rahat hissetmiyorum hiç, uzaklaşmak istiyorum mümkün olduğunca, yanında oturmak istemiyorum, bakışları bana çarptığında başka bir yere bakıyormuş gibi yaparken dilimi ısırıyorum. Gözlerimin dolmasını olabildiğince engelliyorum. Onu gördüğümde yarım kalıyor gülüşüm, buruk bir ifade kaplıyor yüzümü. Onu görmeyince içim rahat etmiyor, onu gördüğümdeyse olabildiğince uzak olmaya çalışıyorum ondan. Güneşten kızarmış yanaklarım daha da kızarıyor, bütün vücudumda hissediyorum kalp atışlarımı. Beş yaşındayken yabancılardan utandığım gibi utanıyorum ondan. Utanıyorum onu sevmekten.